workshop

Ilse Van der Elst: ilsevanaelst@hotmail.com Adaline Anobile: adanobile@yahoo.com Nadine Rombout: Nadine.Rombout@Gent.be Karen De Bliek: karendebliek@hotmail.com

Gael Santisteva: gael.santisteva@gmail.com Simon Mayer: Pieter Ampe: pieter.ampe@gmail.com Rik Debonne: rik.debonne@skynet.be Greta Henau: greta_henau@telenet.be Nele Vereecken: nelevereecken@gmail.com Erna Van Akoleyen: erna@lesballetscdela.be Florian: flouilloos@hotmail.com

THE FIRST YODEL THAT STARTED IT OFF

As was quite common in my family, the uncles and aunts would sing at reunions after diner, accompanied by my father on guitar, banjo, accordeon, mouth harp or harmonica, or sometimes in different combinations of these instruments. Depending on who was present, the repertoire would vary from sea songs or shanties to French chanson, folk songs and not to forget, Flemish schlagers like ‘Daarbij die Molen’. When uncle Maurice or aunt Gaby were present there would also be Tiroler songs with yodeling, very much to the delight of everybody who admired their vocal acrobatics.

Although I am familiar with this family repertoire, I forgot about the yodeling, until I discovered a audio-recording of a reunion party at my parental home in December 1975 or 1976. It’s around christmas and we have a party because Uncle Maurice, who emigrated to Canada is in Belgium, paying us a visit. Aunt Germaine is present too, she talks with a hoarse voice. She usually sings the loudest and out of key.

The first voice entering the recording is of my mother. Usually a quiet woman, one can hear her plea in favor of her kids to play the yodel song, they have been requesting so ardently all evening. My father sets in a tune on the accordeon and Uncle Maurice gives an attempt at a Tiroler yodel, not so successfully perhaps, but it spurs me and my sister in some committed back vocals mimicking the yodel. The most pleasant part is to sing the ‘yoehoe’ at the end of a line.

The fragment concludes with the reel ending in a slowed distortion. That’s how an evening long registration ends, just in time though to have capture some yodeling, the first trace I could find in my archive.

Yodel and mimickry

URL

CHILDREN’S YODELS

THE RED THREAD

DISTANCE AS A TROPE - IMAGINE OR REAL, WE NEED TO BRIDGE WITH OUR VOICES

URL

THE YODEL INTERVIEWS 2012

URL

Interview with Emiel Van Houwen at his home, January 7th 2012

URL

Taking a yodel lesson with Jopie Vogelvang, February 18 2012.

URL

Interview with Erna Van Akoleyen in her office, March 13 2012.

URL

Interview with Dietwin De Jodelaar in his home, March 16, 2012.

URL

Interview with Jeanne Pennings in her home, March 19 2012. Jeanne gave me a rehearsal tape of De Edelweisen, the musical trio that included her, Erna Van Akoleyen and Inneke Nysen.

URL

Interview with Myrthe Dam in her home, December 10, 2012.

Interview met Nicolas Y Galeazzi

URL

INTERVIEWS 2013

URL

URL

Wolfgang Georgsdorf

URL

Bob Vrieling.

Interview met Bob Vrieling, februari 2013.

THE DISCOVERY OF THE ALPS

Lieven De Cauter, Archeologie van de kick. Verhalen over moderniteit en ervaring, 1995, De Balie/Van Halewijck)

The history that leads from a love for panoramic view to the sublime, to a love for adventure, mutating in sports and kick practices.

18de eeuw en Vue panoramique: “Vanaf de achttiende eeuw wordt het voor de reizigers de gewoonte een stad of een landschap te willen overzien. Ze bestijgen kerktorens of hellingen. Men is verrukt over de charme van vergezichten.” Het gaat hier nog om het liefelijke, pastorale bergen, gelieerd aan de categorie van het schone. Later zal de belangstelling voor de liefelijke heuvels verschuiven naar de hooggebergten en het sublieme.

Cf. Goethe: Wahlverwantschaften, waar de personages gezichten construeren, met belle-vues, belvédères, etc.

Rond tweede helft van de achttiende eeuw wordt omstreeks dezelfde tijd dat de panoramische blik geconstrueerd geraakt het sublieme, een nieuwe esthetische categorie in zwang. Cf. Burke: het afschrikwekkende, Kant: afgrondelijk

Op het einde van de achttiende eeuw en meer nog in de loop van de negentiende eeuw ontdekt men de Alpen als het sublieme landschap bij uitstek.

19de eeuw: “De Alpen worden (…) ontdekt als een nieuw, nog onontgonnen landschap. Rond het midden van de eeuw trekken allerlei expedities erop uit om de Alpen in panoramische fotoreeksen vast te leggen. Het is kaart brengen en afbeelden van het hooggebergte is deel van de verovering van de Alpen die aanvangt een jaar voor de uitvindingen van Bentham en Barker, het panopticon en het panormala, het licht zagen: in 1786 beklimmen Jacques Balmat en Dr. Paccard de Mont Blanc. Later worden de uitzichten op de Alpen in alle formaten en gewichten gereproduceerd, op almanakken en ansichtkaarten allerhande. De bergen worden de panoramische ‘topos’, de gemeenplaats, het cliché zelf van de genoegens van het uitzicht. (…) in hun onmetelijke kracht, breken de Alpen het kader van het panoramische ‘overzichtelijke’ kijken open.” (p. 150)

1908: Georg Simmel, Die Alpen, een kleine esthetica op basis van zijn ervaring met de Alpen. Hij is geïnspireerd door Kant’s categorie van het sublieme. Het gaat meer om het niet afbeeldbare hooggebergte dan het liefelijke dal.

Merk op: “Toch hoort de exploratie van de Alpen helemaal bij de moderniteit: het zoeken naar de grenzen en het overschrijden van grenzen, zowel ruimtelijke als innerlije, het ontginnen van nieuwe ervaringen en sensaties. Het Nieuwe dat Baudelaire nog zocht op de bodem van de afgrond, wordt hier volgens Simmel op de bergtoppen ontgonnen. De vlucht naar een ‘onhistorisch’ landschap is het pendant van de cultus van de metropool.” (152-153)

Cf. Kafka, ‘Uitstapje naar de bergen’ (kort prozastukje).

QUOTE

“De kelen worden in de bergen vrij! Het is een wonder dat wij niet zingen.’ (Kafka)

LEESTIPS

Evelien Jonckheere over vaudeville, musichall verwijst nu en dan naar die alpen-trend, komt ook in de tuinen, decors en de voorstellingen.

ETHNOGRAPHIC APPROACH

Ethno-musicologist Hugo Zemp studied the traditional local yodelling in his home country Switzerland in a series of four films in the late seventies. Since 1967 he has been working for the CNRS (Centre National de la Recherche Scientifique) at the Ethnomusicology Department of the Musée de l’Homme, in Paris. After his first films, he finds inspiration in Jean Rouche and keeps looking for ways to improve his filming. Learning from watching David McDougall’s films to use subtitled conversations to transmit verbal information, the yodel films offer a slow narration, that nearly becomes aesthetic works, or art films, with far echos in the work of filmmaker xxx.

More on Hugo Zemp

URL

The cd *”Jüüzli” Jodel du Muotatal, Suisse * in the series of Le Chant du Monde (LDX 274 716) was the first recording, after which the four films were made. The liner notes contain very insightful information about the distinction between Naturjodel and Das Jodellied, next to musicological analyses of the characteristics of the yodeling or Jüüzli in Muotatal, and bibliographic references.

Here’s passages overwritten from the linernotes:

On désigne généralement par le terme de jodel un type de chant caractérisé par des passages nombreux et rapides d’une voix de poitrine à une voix de tête. Il en résulte l’emploi fréquent de larges intervalles, tels la sixte et la septième. Une autre caractéristique du jodel est vocalisé sur des syllabes dénuées de sgnification lexicale. Cette technique particulière du chant n’existe pas seulement dans les régions alpines d’Europe (Autriche, Allemagne, Suisse) comme on l’a longtemps cru, mais également ailleurs dans le monde, notamment en Afrique centrale chez les Pygmées et en Oc”anie ches les Mélanésiens des Liles Salomon. (Cf. le discque compact Polyphonies des Îles Salomon (Guadalcanal et Savo), Collection CNRS - Musée de l’Homme, Le Chant du Monde LDX 274863.)

Le Jodel en Suisse

En Suisse, le jodel est principalement répandu sur le versant nord des Alples. Ne pénétrant que peu en Suisse romande, dans les Alpes fribourgeioses et vaudoises, le jodel est eseentiellement un art des populations parlant des dialectes allemands.

Le jodel de tradition orale, caractérisé par des éléments stylistiques régionaux très marqués, est aujourd’hui généraelement qualifié de Naturjodel. Ce terme a été forgé pour le dinstiguer du Jodellied écrit par un compositeur qui ajoute aux paroles strophisques une refrain jodlé. La propagation de ces compositions écrites - dont les textes véhiculent une idéologie patriotique glorifiant la vie dite libre des paysans et berges et la beauté des montagnes - est étroitement liéee au développement, à partir du XIXe siècle, du mouvement des sociétés de chant (cf. M.P. Baumann, livre mentionné dans la bibliographie). Les Jodlerklub, chorales spécialisées dans le jodel (ou plutôt dans le Jodellied), de même que des chanteurs ou chanteuses solistes et des joueurs du cor des Alpes, sont regroupés en des associations régionales et u ne association fédérale qui organisent périodiquement des fêtes de yodleurs au cours desquelles les participants des villes et des campagnes entrent en compétition et sont notés par des Kampfrichter, “juges de combat”. Ces associations organisent aussi des stages d’initiation au jodel et des cours pour les chefs de musique. Selon les vues de l’association fédérale (Edigenössischer Jodlerverband) telles qu’elles expremiment dans le manuel pour débutatnts et dans les stages, le jodel nécessite, pas moins que le chant classique, une éducation de la voix, une maîtrise de la technique de la respiration, une discipline de l’exécution. Des exercises comportant des successions de syllabes ‘normalisées’ y préparent les débutants. A l’issue d’un stage de jodel, le responsable a declaré à la presse: “JOdeler tout simplement? C’est le passé. Aujourd’hui il faut connaître à fond la technique et la matière, et naturelement aussi la pratique/” (cf. W. Heim, article mentioné dans la bibliographie).

C’est un fait que les mass-médias et l’industrie du disque promeuvent presque exclusivement le jodel policé des chorales. Ceux qui pratiquent le jodel d’une manière tradtionnelle évitent souvent d’exprimer un jugement (n’y a-t-il pas marmi leur voisins, amis ou parents, des membres d’une chorale?) et se contentent de prononcer la formule laconique: “Ce n’est pas pareil…”. Certains, cependant, critiquent plus ouvertement les chorales et leur quasi-monopole comme représentants officiels du jodel dans la vie culturelle suisse.

Les jodels exécutés par des chorales dans les studios d’enregistrement étant suffisamment représentés par les disques de folklore suisse, il n’est pas nécessaire d’en inclure ici des échantillons. Ce disque est le premier à être entièrement consacré aux youtses exécutées par des chanteurs enregistrés “sur le terrain” et dont les voix n’ont pas été travaillées par la pratique du chant choral. A la suite de la première édition de ce disque, une série de quatre films a été réalisée (cf. références filmographiques).

DEFINITIONS

NATUR JODEL: Distinctive features are the wide tonal intervals and the Alphorn Fa. Due to theoretic principle, this tone - the 11th overtone - sounds like a low-pitched F sharp. The Natural YOdel uses only syllables which have no meaning, and can therefore be distinguished from the Yodel Song which is composed of verses and yodel refrains. In the traditional Appenzell form it is called Zäuerlie or Zauren.

New Year muming or ‘Chlausen’: it was originally a pagan custom from the Alemannic times and served to drive out the ‘evil spirits’. (In Urnäsch Valley (Outer Appenzell, Canton of Appenzell) the New Year is celebrated on 31 December as well as on 13th January, which is the Old New Year’s eve, according to the Julian calendar.

Natural yodeling without words

http://www.swissinfo.ch/html/swissalpinemusic/eng/swissinfofca0.html In Alpine regions, such as the Muotatal in Canton Schwyz, the Appenzellerland and the Austrian district of Scheibbs, one to five-voice yodels without words can be heard. The Muotatal Jüüzli has two to three voices.

In the Muotatal and in the regions of Appenzell the fourth level of the major scale is still sung as a natural F (Alphorn-Fa), that means a tone between F and F sharp.

The so-called Zäuerli or Ruggusserli of Appenzell are polyphonic yodels without words, which are still improvised today. When a few men are sitting around a table a solo singer often starts a slow yodel, while the others search a corresponding tone which they sing or hum like a bourdon to accompany the melody.

For New Year’s celebrations according to the old Julian calendar (13 January) the polyphonic yodels are sung behind masks, a tradition which moves high-tech Switzerland backwards to primitive times.

Bijkomende referenties

het verhaal van de schellen-ursli

schellen-ursli is een verhaal dat door jongeren wordt uitgebeeld. Het verhaal wordt vaak prachtig geïllustreerd op postzegels, via tekeningen, etc.

URL

„Hoch oben in den Bergen, weit von hier, da wohnt ein Büblein so wie ihr“, beginnt die Geschichte. Sie spielt in Guarda, einem Engadiner Dorf im Kanton Graubünden in der Schweiz. Sie handelt vom Brauch des „Chalandamarz“, der alljährlich am 1. März durchgeführt wird. Die Tradition will, dass im Frühling der Winter mit lautem Glockengeläut der Engadiner Kinder ausgetrieben wird. (wikipedia)

The tale of the little boy Schellenursli (“A bell for Ursli”) remains one of the most popular children’s stories in Switzerland. Although it is set in the village of Guarda, in the Lower Engadin, the custom it describes is known throughout the Engadin: every year during “Chalandamarz”, children bang large cow bells to drive away the winter. The pushchair-accessible Schellenursli Trail in St. Moritz leads from Salastrains to the Heidi Hut and then on to St. Moritz Dorf, and takes about 45 minutes. The scenery along the way is of fairytale beauty - as you might expect of a trail devoted to such a delightful story.

http://www.engadin.stmoritz.ch/sommer/en/activities/mountain-adventure/hiking/theme-trails/schellenursli-trail-in-st-moritz/

LITTLE NOTE

I would like to meet Hugo Zemp and suggest him to go to the Pygmées and film their yodeling. We will make a documentary film, I will be his assistant. He is from 1937, so he must be 75 years old. Could he do it?

DRAMATURGISCHE LIJNEN

MIjn fascinatie waarom deze Tiroler kitsch zo’n inslag heeft gemaakt in België en zoveel andere landen. Wat ligt aan de basis van die fascinaties? KITSCH, het vroege exotisme

In Zwitserland zie je een grote spanning: tussen enerzijds het modernisme, het toonbeeld van ingenieursschap (met bruggen, tunnels) en dan toch die volkstradities.

Hoe komt het dat iedereen die bergen en koeien heeft niet jodelt? Waarom jodelen we niet in Frankrijk?

KOREAN YODEL

http://www.youtube.com/watch?v=K6mvN-5HNGk (koor met jonge knaap die zeer rustig en puur jodellied zingen)

http://www.youtube.com/watch?v=K6mvN-5HNGk Koren yodel federation choir

http://heidiland.kr/bbs/board.php?bo_table=02_00_00&wr_id=58

YODELING IS MADE FUN OF, BUT IT’S ALSO FUN

De gongshow

http://www.dewitteraaf.be/artikel/detail/nl/2250

Loriot, german comic, and evelyne haman, over jodelschule met diploma.

De Schoepens

http://www.bobbejaan.be/

Bobbejaan Schoepen, was een Belgisch zanger, gitarist en fantaisist, acteur en kunstfluiter. Hij was de oprichter en directeur van het amusementspark Bobbejaanland. Hij werkte zich op vanuit een arbeidersmilieu tot bij de tweehonderd rijkste Belgen.

Bobbejaan Schoepen was een pionier in de Belgische muziekgeschiedenis:[2][3] hij was in 1948 de eerste zanger die internationaal doorbrak. Hij was ook de eerste die gebruik maakte van modern materiaal, een eigen toerbus en een systeem van artiestensponsoring. Vanaf de jaren 40 en 50 introduceerde hij ook de eerste Europese countryproducties in de lage landen, Frankrijk, Duitsland en Oostenrijk.[2][4] Hij staat ook wereldwijd bekend om zijn virtuoze fluittalent (een gave die hij verloor door een operatieve ingreep).[5]

Hij manifesteerde zich als een volkszanger met een brede muziekstijl, en als een entertainer-fantaisist voor wie zelfironie een handelsmerk was. Op muzikaal vlak floreerde hij vanaf eind jaren 40 tot eind jaren 60. Uit zijn repertorium van 482 nummers gingen vijf miljoen platen over de toonbank: van kleinkunst, levensliederen, filmische instrumentale songs, chansons, tot ronduit geflipte volksmuziek.[6] Tot zijn grootste internationale successen behoren het levenslied “Ik heb eerbied voor jouw grijze haren”, de parodie “Café zonder bier” en Je me suis souvent demandé,[7] een chanson waarmee Richard Anthony in Frankrijk en Zuid-Amerika een hit scoorde. Het leverde Schoepen in 1965 in Parijs een artistieke onderscheiding op.[8] In eigen land scoorde hij tussen 1955 en 1960 elf nummer-één-hits, waarvan De lichtjes van de Schelde uitgroeide tot de bekendste evergreen.

Vanaf de jaren 70 legde hij zich louter toe op Bobbejaanland, dat in 1961 ontstond, waardoor het belang van zijn muzikale carrière op de achtergrond kwam. In 43 jaar tijd groeide het uit tot een van de bekendere parken in Europa, gerund door hem en zijn familie.[9]

Toen Bobbejaan in 2004 aan darmkanker leed, was dit de aanleiding om het park te verkopen.[10] Vanaf 2005 focuste hij zich weer op zijn muziekcarrière. In 2007 ontving hij in België een “Lifetime Achievement Award” voor zijn pionierschap in de Belgische muziekgeschiedenis.[11] In 2008 werd hij opgenomen in de Amerikaanse “Whistlers Hall Of Fame”.[12] Op instigatie van Koning Albert II ontving Bobbejaan Schoepen op 6 juli 2009 het ereteken van Officier in de Kroonorde, uitgereikt aan Belgen met grote artistieke, letterkundige of wetenschappelijke verdiensten.[9]

Op 18 mei 1961 trad Bobbejaan Schoepen in het huwelijk met voormalig operazangeres en fotomodel Josephina (Josée) Jongen. Ze kregen vijf kinderen: Robert (“Bob jr.”, 1962), Myriam (1963), Jacky (1964), Peggy (1968) en Tom (1970), die de laatste zes jaar het management van zijn vader voor zijn rekening nam.

Enkele opvallende zaken: het belang van het zuid-afrikaans in zijn eerste periode. Hij laat de ab sluiten voor drei weken door een zgn anti-duits afrikaans liedje in 1944. hij haalt zijn artiestennaam Bobbejaan van een Afrikaans liedje.

Het countryelement komt sterker binnen in een naoorlogse periode, waar hij voor de amerikaanse troepen in Berlijn, duitsland (de Nurenberge processen) een toernee houdt.

Het jodelen: eerste hit is de jodelende fluiter (1948)

Tom Schoepen is dus geboren wanneer Bobbejaan al 9 jaar zijn park runt, en meer en meer zijn muzikale carrière opzij zet. De laatste zes jaar runt hij die carrière; wat betekent dat? Het is de laatste muzikale relance.

Het thema van je dromen durven waar te maken. Wie ben je, soms in waar je durft te dromen! Heel mooie beelden van het pretpark in de videoclip met Geike (Les tems de cerises).

Briefcorrespondentie met Tom Schoepen

Beste Tom Schoepen,

Ik heb uw emailadres gekregen van Gosie Vervloesem (met vele groeten). Ze moedigde me aan u te contacteren. Ik wou dat al langer doen, maar op een of andere manier zijn het die kleine toevalligheden die de duw in de rug zijn. Toeval: Gosie kent u van haar jeugdjaren, “toen Bobbejaanland bij wijze van spreken aan de achtertuin grensde” en haar broer uw vriend was. Ik ken Gosie doordat we allebei als kunstenaar actief zijn en ik haar over mijn nieuwe project sprak, waarbij ik mensen ontmoet en interview rond hun band met jodelen. Omdat u de zoon bent van de grootste Belgische jodelaar en het misschien zelf ook hebt geleerd, wou ik u ook vragen of ik met u hierover kan spreken.

Dat is de korte verklaring. De langere verklaring is dat ik in het werk van de laatste jaren erg veel met archieven omga. In hoge mate bevatten ze geluidsdocumenten die ik zelf bewaarde (liefdescassetjes, opgenomen tape-brieven, mixed tapes), later kwamen daar ook de restanten van mijn professionele bezigheden bij. Er zitten veel interviews in dat archief, het is eigenlijk een vorm waar ik steeds naar terugkeer, misschien ook omdat ik zo hou van overlevering, van het denken in beweging, met de alledaagsheid en het singuliere van de spraak. Hoe spreken mensen, hoe herinneren ze, hoe geven ze iets door? Ik doe dat dus vooral met geluid. Het zou me te ver wijden om te vertellen over de solo ‘Living Archive’ die ik maakte op basis van mijn archief, en waarin ik ontdekte dat ik mijn archiefkoorts erfde van mijn vader. Hij nam constant thuistaferelen op - niet met super 8 filmpjes zoals wel vaker het geval was in de gezinnen vanaf de jaren zestig, maar met zijn reevox bandopnemer. Die grote bak staat nu mee met mij op scène wanneer ik de solo speel.

Tijdens het werken aan mijn solo, kwam ik in mijn archief vaak bandjes tegen met jodelen. Het was eigenlijk iets dat ik helemaal vergeten was: het gejodel van nonkels op familiefeesten met de kinderen die het op de achtergrond proberen na te doen (om een of andere reden wil je jodelen toch altijd eens nadoen; het vrààgt om imitatie); de Cattle Call liedjes die mijn naar Canada geëmigreerde familie naar ons gezin stuurde; de jodelderivaten van Nina Hagen uit mijn punkjaren. Omdat dit alles me zeer intrigeerde ben ik eigenlijk na de solo meteen begonnen met dit nieuwe project rond het jodelen. Waar komt dit vandaan, waarom wordt er vaak smalend over jodelen gedaan, terwijl jodelen ook ontegensprekelijk een grote aantrekkingskracht uitoefent. Niet toevallig zijn vele zangers met een lied waarin jodelen voorkomt doorgebroken, zoals Jimmy Rodgers, Rosalie Allen, en ook voor uw vader betekende de Jodelende Fluiter zijn eerste grote hit.

Ik wil uw vader zeker niet herleiden tot een jodelaar. Ik ben me bewust van zijn ongelooflijke veelzijdigheid en ik koester een grote bewondering voor hem. Toch gaat het niet alleen over uw vader, maar vooral over uw eigen invalshoek. De mensen de ik dusver interviewde hoeven voor mij niet uit te blinken in de kunst van het jodelen. Eerder ben ik geïnteresseerd in die vreemde kronkelwegen waarmee iets overgeleverd wordt. Hoewel de techniek van het jodelen in vele werelddelen voorkomt (inuït, pygmee, mongolië, etc), heeft België deze zangtechniek vooral ontleend aan culturen waarop meteen ook veel verbeelding is gaan kleven (Tirol, de cowboy). Dat leidde tot eigen invullingen en verbasteringen. Het is eigenlijk mooi om zien hoe we identiteiten opbouwen vanuit brokstukken, fascinaties. Het gaat me dus niet om een ‘best of’, maar om die verhalen die vanuit jodelen als trigger loskomen over een stuk cultureel erfgoed, op de grens van autobiografie, kleine en grotere geschiedenissen. In uw geval lopen verschillende overleveringslijnen. Er is de vader-zoon relatie, maar ook de zorg die u inmiddels draagt voor het archief, uw fascinatie voor tijdsbalken. U gaat zelf met documentair materiaal aan de slag (videoclips, liedjes), maakt lussen maakt tussen verleden, heden en toekomst. Ik voel hier veel verwantschap met mijn benadering.

Dat alles maakt me erg benieuwd om u te ontmoeten. De trigger is het jodelen; het gesprek is de rit.

Concreet, - zou het mogelijk zijn af te spreken deze maand, of begin december, op een plek van uw voorkeur? Ik ben in residentie in de Gentse kunstenwerkplaats Campo en in feite zijn de interviews op dit moment erg voedend. Ze oriënteren me in dit stadium. - ik ben erg discreet met interviewmateriaal. Mocht ik er ook publiek iets mee doen, dan neem ik steeds vooraf contact op voor toelating.

Ik hoop dat deze mail u niet te lang of warrig voorkomt, of mijn verzoek vervelend. Ik kijk in ieder geval erg uit naar uw antwoord

Met vriendelijke groet

Dag Myriam,

Ik ben net terug van Belize..

Ik moet u eerlijk zeggen dat ik van jodelen persoonlijk weinig afweet, behalve dat wat ik weet uit een interview met mijn vader hier of daar. En daarin maakt hij kort een onderscheid tussen cowboy jodelen en Zwitsers jodelen. Hij was wel een natuurtalent. Je moet het toch wel in je hebben, vond hij, maar je kunt wel bijleren en de techniek verfijnen. Goed jodelen is niet zo eenvoudig als de meeste mensen denken. En ook niet altijd “vrolijk”, je hebt ook veel tristesse-songs.

Wie ook fantastisch is, is Slim Whitman - Indian Love Call Mijn vader had grote bewondering voor Whitman, die nog leeft. Zijn kopstem is echt top. Moest je die weten te contacteren, hij zou in Florida wonen, dan zou ik het erg appreciëren mocht je me zijn email of adres kunnen doormailen naar mij.

Een topjodelaar die in Olen woon en die lang in Bobbejaanland gewerkt heeft, is Bob Vrieling, ook goede vriend van de familie. Hij heeft zijn gezondheid niet helemaal mee dus ik vermoed dat hij dat niet meer kan zoals in de jaren 70 en 80, maar je zou hem kunnen vragen voor een interview? Ik zoek zijn gsm op als je dat wenst.

Wie nog leeft, maar toch ook dik in de tachtig is, is Ronnie Ronalde. http://en.wikipedia.org/wiki/Ronnie_Ronalde Ronnie Ronalde PO BOX 521 Ormeau Queensland 4208 Australia Tel:+61 (0)7 554 76907 Email: rronalde@bigpond.net.au Website: www.ronnieronalde.com http://www.ronnieronalde.com/

Vele groeten, Tom Schoepen

COWBOY YODELING

Zie ook community group op http://mudcat.org/thread.cfm?threadid=49673#750821

IDEEËN ROND BOBBEJAAN

checken Een van de attracties was “De Poppenshow”, een geprogrammeerde country-voorstelling waarin de artiesten van het theater (ook Bobbejaan Schoepen zelf) als mechanisch werkende poppen een medley-repertoire brachten.

de televisie-opnamens bekijken

de jommekestrip ‘Jommeke in Bobbejaanland’

YODELING AROUND THE WORLD

http://www.swissinfo.ch/html/swissalpinemusic/eng/swissinfo12e0.html

The yodel tradition in other countries

By the beginning of the 19th century the yodel had gained popularity and had been introduced to the cities by travelling Alpine singers from the Tirol, Styria and Carinthia. Later national singing societies founded by immigrants from Switzerland in North and South America spread the yodeling style.

Owing to international cultural contacts, the presence of enthusiasts in different countries Alpine-like yodeling can be found in the most diverse states, including Japan and Korea.

In Tokyo the Japanese Jodler-Alpen-Kameraden cultivate this special vocal technique. In Seoul the first yodeling club was established in 1969, and the Korean Yodel Association was founded in 1979. In America groups of immigrants and their descendants yodel in Bavarian, Austrian or Swiss fashion.

Numerous traditional cowboy songs of the 19th century end with a yodel refrain, such as the well known song The Old Chisholm Train, sung by cowboys as they drove heards on the trail between Texas and Kansas. The image of the yodeling cowboy was spread by musical events at radio shows, records and Hollywood westerns. Among these yodeling cowboys, The Mississippi Railroad Man, Jimmie Rodgers (1897-1933), became an important figure. Accompanying himself on his guitar he became knows as the Father of the Country Music.

Yodellike singing can be found not only in central European alps, but also in many mountainous and forest regions of other geographical areas, as for example in Albania and Georgia. Related vocal techniques can also be observed in different African countries such as Ethiopia, Rwanda, Zaïre, Angola, Burundi and Gabon.

Yodellike melodies are also appreciated in Asiatic countries and in the boundry regions between Melanesia and Polynesia, in the highlands of Papua New Guinea and on the Solomon Islands.

Falsetto that alternates between the normal register are important among most Indian groups in North and South America. Links

Musikland Tirol (Deutsch / English)

Worldmusic Network / The Rough Guide To Yodel

YOUYOU

Wikipedia: “Youyou peut faire référence à :

Un youyou, une toute petite annexe utilisée pour se rendre sur un bateau amarré à quelques mètres ou dizaines de mètres du bord,

Les youyous, des cris de joie poussés par les femmes dans les pays du Maghreb et d’Afrique,

Le perroquet youyou, un perroquet africain.”

WIKIPEDIA

Les youyous (ou you-you ou you you) sont de longs cris aigus et modulés, que poussent les femmes du Maghreb et du Moyen-Orient et de certains pays d’Afrique subsaharienne pour manifester une émotion collective lors de rassemblements : généralement la joie (dans les mariages et autres festivités, notamment pour accompagner la danse orientale), mais aussi le deuil1.(1)

Ils sont désignés ainsi par onomatopée (ils ont d’ailleurs par le passé été orthographiés « ouloulou », « olouloulou »2, « lou lou lou »3, ou encore « yiheyi »4). En arabe, les youyous sont appelés « zagharit »5 (transcrit aussi « zaghareet »). Chez La plupart des Amazighs (Berbères), on appelle cela « tighratin », « tsliliw » ou bien « ilewlawen ».

Il existe plusieurs types de youyous, spécifiques de régions, voire de pays donnés.

Référence

1) Mohamed Benhlal (préf. Daniel Rivet), Le collège d’Azrouune : une élite berbère civile et militaire au Maroc (1927-1959), Paris, Karthala Éditions, coll. « Terres et gens d’islam », 2005, 413 p. (ISBN 2-84586-599-6), p. 398. « des mères qui accompagnent leurs enfants avec des youyous de deuil presque toujours en pleurant » 2) Définitions lexicographiques [archive] et étymologiques [archive] de « youyou » (sens 1) du TLFi, sur le site du CNRTL.. 3) Père Michel-Marie Jullien, L’Égypte : souvenirs bibliques et chrétiens, Lille, Société de Saint-Augustin / Desclée, De Brouwer et Cie, 1891, 290 p., p. 269. 4) Élisée Reclus, Correspondance (1850-1905), vol. II (octobre 1870-juillet 1889), Paris, Schleicher Frères, 1911, 519 p., p. 354. « Les femmes, couvertes de haïk blancs et de foulards rouges, marchent à la file indienne en poussant de temps en temps un yiheyi prolongé comme un jodel tyrolien.» 5) Territoires palestiniens de mémoire, Paris / Beyrouth, Karthala / Ifpo, coll. « Hommes et sociétés », 2006, 379 p. (ISBN 2-84586-817-0), p. 320. « Le terme zagharit signifie « youyous », youyous qui peuvent être entendus de très loin en raison du son aigu et clair qui est produit. Ils comportent de nombreuses variations en Palestine, des signes distinctifs qui sont souvent reconnus et mis en avant dans les fêtes.»

Het meest volledige artikel over ululation is: http://en.wikipedia.org/wiki/Ululation zeer interessant, omdat het zowel bij palestijnen, israëli voorkomt en vele anderen. Soms wordt er vermelding gemaakt dat het is om over verre afstand te communiceren. Er zijn ook voorbeelden in populaire cultuur (the simpsos, xena the warrior princess, etc)

Ululation

Wikipedia

Youyou peut faire référence à :

Un youyou, une toute petite annexe utilisée pour se rendre sur un bateau amarré à quelques mètres ou dizaines de mètres du bord, Les youyous, des cris de joie poussés par les femmes dans les pays du Maghreb et d’Afrique, Le perroquet youyou, un perroquet africain.

Things to do

ARTISTIEKE IDEEËN

MOTIEVEN IN LIEDJES

MOTIEVEN

BIRD IMITATION

ROEPEN NAAR DIEREN

SEXUELE VERLEIDING, JODELEN

HET NIET KUNNEN STOPPEN Wanda Jackson ‘Cowboy Yodel’ over een man die jodelt in bed

ENKELE OVER DE HEMEL: Tex Morton ‘I’m gonna yodel my way to heaven’

HET AANLEREN VAN JODELEN ‘He taught me how to yodel’

QUA LYRICS

De levenssong, zoals bijvoorbeeld

TARZAN YODEL

VHS Kahloucha, un film de Nejib Belkadhi uit 2006 (Floris Films). De film volgt een een Tunesische amateurfilmmaker, die het hele dorp mobiliseert voor het draaien van remakes van Hollywood-klassiekers uit de jaren 70. Hij regisseert, produceert, en speelt de hoofdrol. Voor vele dorpsbewoners is het een korte vlucht uit de dqgelijkse werkelijkheid.

Kaloucha maakt dit keer een Tarzan remake (Tarzan of the Arabs). Interesant dat we een film lang de Tarzan kreet niet horen, tot op het einde (2 maal) wanneer de film in het locale café wordt vertoond. Veel gelach, maar het is wel een overtuigende Tarzan kreet.